Een waardevol boek dat confronteert, verheldert en verzacht

"De kern van de definitie van psychotrauma: trauma is de pijnlijke psychische wond die we voelen omdat er een deel van ons zelf is weggeslagen (identiteit en autonomie), terwijl de pijndelen wel getriggerd worden. We zijn een deel van onze 'ik', onze identiteit kwijt waardoor we onszelf anders ervaren. Deze fragmentatie is blijvend en lijkt te verergeren, totdat we er aandacht aan besteden.".

Bij het lezen van het nieuwste boek van Ien van der Pol besefte ik eens te meer hoe belangrijk onderzoek naar psychotrauma en de behandeling ervan zijn. Het heeft een grote invloed op onze samenleving. Groter dan we vaak vermoeden. Dat geldt dus zeker voor een gedegen manier van diagnose en behandeling. "Gezond is niet gelijk aan afwezigheid van ziekte".

Ik vind het boek confronterend, verzachtend en verhelderend.


Confronterend:
Het boek confronteert me op verschillende manieren.
Het nodigt me uit om te kijken naar mijn eigen situatie. Je krijgt de gelegenheid om al lezende je eigen pijn opnieuw onder ogen te komen en op punten weer een slag te maken in de groei naar 'integratie'.

Ook de uiteenzetting van de manier waarop we in onze maatschappij met psychotrauma omgaan en met name de gevolgen daarvan, zette me aan het denken. Het boek zet de praktijk in perspectief tot de theorie.
Die theorie is vind ik helder uiteengezet en stelt de lezer in staat om op een basaal niveau een begin te maken met beeldvorming: wat vind ik hiervan? Ruppert zegt dit, Van der Pol zegt dat; wat vind ík?

Ien: "Ik wil dat de angst voor trauma verdwijnt en dat het werken met de effecten van traumatische gebeurtenissen breder bekend wordt onder professionele begeleiders: Dan gaan we beter om met de mens die woont in een lichaam dat nog steeds mishandeling of verwaarlozing verwacht; met een psyche die continu verlating en verraad verwacht.". Eén van de voorbeelden waarbij gevolgen van trauma in een reëeler perspectief worden gezet is waar het over de term 'stoornis' gaat: we moeten eerst begrijpen waar lastig acceptabel gedrag vandaan komt en dan kunnen we iemand passende hulp bieden.


Verzachtend:
Het boek heeft ook een verzachtende uitwerking op mij als lezer.
Ien: "Ik leerde over stress, trauma en hoe diep sommige pijn en vroegkinderlijke aanpassingen zijn ingesleten in het gedrag van vele volwassenen, ook als ze 'liefhebbende ouders' hadden en 'een prima jeugd'. Mensen met een trauma zijn niet gek. De overlevingszelf leidt je om de tuin en kan pertinente onwaarheden verkondigen, die je vanuit je oude patroon voor waar houdt.

Ien geeft me houvast door illustratie van haar eigen ervaring. Mij valt op hoe ze in een aangename mate van kwetsbaarheid de theorie illustreert aan de hand van haar eigen levenservaring en haar eigen ervaring als begeleider maar ook hoe ze zelf een opstelling deed. Er spreekt daardoor heel snel een veiligheid en houvast voor mij als lezer uit om zelf dieper te durven gaan en verder te gaan in zijn eigen ontwikkeling. Zij benadrukt hiermee voor mij de uitnodiging om je eigen trauma te onderzoeken door te laten zien dat het geen obstakel meer hoeft te zijn wanneer je het insluit.

De praktijkvoorbeelden in dit boek (en met name de persoonlijke voorbeelden van Ien) en de koppeling daarbij met de theorie over trauma en heling maken de materie toegankelijk. Vragen die er zijn: "...Maar vond ík het leuk, of vond ik het leuk omdat híj het leuk vond?"worden in dit boek (eindelijk) gerechtvaardigd: "Ik kan dat uitzoeken in IoPT-opstellingen". Ik vind dat zeer verhelderend en hoopgevend voor cliënten.


Verhelderend
Het boek is verhelderend omdat het op een toegankelijke manier alle belangrijkste uitleg over trauma overzichtelijk weergeeft. Bovendien helpt het om zo veel mogelijk facetten van trauma, inclusief de impact ervan op de samenleving in perspectief te krijgen.

Ien schrijft heel toegankelijk over trauma en IoPT. Traumatische herinneringen wijken af van andere typen herinneringen. Ze worden anders opgeslagen, niet als samenhangend geheel. En: Lichamelijke herinneringen kunnen niet worden beïnvloed.

De beschrijving van de theorie van trauma heeft naast het educatieve element, ook een geruststellende erkenning in zich. Zoveel mensen hebben hiermee te leven. Dit boek geeft heel concrete handvatten voor de coach (in geval van IoPT de begeleider, die als assistent bij de integratie van het trauma van de cliënt fungeert). En ook voor de cliënt die gebaat is bij psycho-educatie.

Bij het lezen van dit boek kun je eigenlijk niet anders dan ook te kijken naar je eigen angst en pijn. Het zorgt opnieuw voor een rijker inzicht en het nodigt uit om je weer verder te ontwikkelen op het gebied van identiteit en autonomie.

De vertraging

De vertraging

Ik ging wel eens met mijn aandacht naar mijn diepste. Daar voelde ik een duistere, verlaten, grijze ruimte. De lucht was er koud.

De ruimte heeft grote, hoge ramen op een rij, verdeeld in kleine raampjes. De ramen kierden. Er kwam wind door naar binnen. Grote, dunne, grijswitte gordijnen waaiden er langzaam en verlaten heen en weer.

Doordat ik er steeds weer terugkwam, werd het wat meer vertrouwd: de stilte, de leegte. Daarmee werd het er minder stil en minder leeg.

Een vertraging van meer dan dertig jaar.

Ik begon licht in de ruimte te maken; ik stak een kaars aan. Die zette ik vlak bij het grote raam in de hoek. Ik wilde het er behaaglijk maken. Ik houd van kaarslicht. De kleur, de warmte en de beweeglijkheid van het licht. Het maakte al verschil.

Plots schrok ik.

De gordijnen deinden op de wind, rakelings langs de vlam van de kaars.

Die kaars moest daar echter van mij staan. Dát was de enige juiste plek.

Langzaam begon ik mijn diepte te vertrouwen. Er komt geen brand.

Mijn bezieling was er altijd al. Ik had mezelf geleerd haar te verstoppen.

Inmiddels heeft dat diepste leven gekregen. Het is er aangenaam. Daar kom ik graag. Ik richt me op de kaars. De kleur, de warmte en de beweeglijkheid van het licht.

De verlatenheid is veranderd in een stilte die ik prettig begin te vinden.

Kan ik er landen?

Tien jaar later blijkt de vertraging een afscheid van wat zorgvuldig is opgebouwd.

De vloer is in wording. Warm gekleurd hout. Het geeft een kruidige geur.

Ik heb dieprood fluweel in mijn hand. Ik aai de stof en houd het dicht tegen me aan. De diepe rode kleur weerkaatst in mijn gemoed. In mijn diepte voel ik zo veel leven.

Ik had mijn tijd nodig om te leren dat het klopt wat ik doe. Ik had de afstand zó zorgvuldig opgebouwd. Nu laat ik stapje voor stapje licht komen in mijn diepste diepte.

Geen wonder dat het zo lang duurde. Ik kijk om naar waar ik vandaan kom. Ik heb alles gepakt wat ik nodig had. Ik doe het goed. Alles klopt. Het was geen gebaande weg. Ik heb mijn pad zelf gekozen, ik heb gevoeld wat ik moest doen. Ik heb ernaar geluisterd. Zorgvuldig, op mijn eigen manier. Dit ben ik.

Ik zie dat er iets is veranderd. De traagheid, de secuurheid die zo onmiskenbaar bij mij hoort, is mijn signatuur geworden. De vertraging in alles wat ik deed en wat een ander altijd sneller zou doen, hoort bij wie ik ben en hoe ik kwam waar ik nu ben. Ik sta stil bij ogenschijnlijk onbelangrijke details, waar een ander aan voorbij snelt. Die details zijn voor mij onmisbaar bij het maken van beslissingen en het kiezen van de richting.

Ik wil steeds liever vertellen. Ik wil mijn verhaal delen met wie het wil horen, mensen ermee op gang brengen, hen verbinden. Een stukje van de wereld mooier maken.

Het duurde even en nu is het tijd. Van binnen zet ik de ramen open. Alsof er van die mooie planten groeien. Waar je op een mooie dag – het hoeft niet eens een zonnige te zijn - bij een lichte bries langs loopt en waar je zo fijn subtiel wordt opgewekt door de rijke geur van lavendel en kamperfoelie.

Waterdruppels vallen op de groene blaadjes en in de warme, natte, geurende aarde. De pracht van kleuren die recht je ziel in gaan. Kleuren die je dag in één klap vullen met rijk gevoel van leven. In het licht van de draaiende zon. Precies goed. Niet te fel en warm genoeg.

In het midden van het tuintje staat een bankje, gemaakt van een dikke boomstam. Vlakbij het open raam van mijn diepte. Tegen de grote boom. De stam heeft precies zo’n vorm waar je lekker in kunt zitten. Er liggen kleurige kussens op om tegenaan te zitten of om vast te houden. Binnen zingt iemand. Haar warme, fluweelzachte stem danst door het open raam naar buiten. Daar kun je je stil tussen de bloemen laten meevoeren. Meedelend in de warme liefde van mijn diepste diepte.

Als even zitten en weer doorgaan niet meer werkt...

Een bloeiende relatie, een goede moeder zijn, leuk werk, sportief zijn, gezond leven en dan ook nog eens aandacht voor jezelf zien te hebben. Hoe houd je al die ballen in de lucht?

En dan blokkeer je. Je hebt ruzie met je partner. Je snauwt tegen de kinderen. Op je werk ben je licht ontvlambaar. Je hebt weinig energie. Op de social media zie je de mensen om je heen stralen, successen delend. En jij? Je voelt je schuldig, want je wilt het goed doen. Als moeder, als partner, als collega, als vriendin. En nu lijkt iedereen af te haken.

Ooit was je hoopvol en ging je ervoor. Daar waar je kansen zag, greep je ze. En nu lijkt het alsof van alles je door de vingers glipt. Je verliest grip en veel is lastig. Je zou willen dat je het kon veranderen, maar hoe?

Herken je dit? Laat je coachen!
Neem het leven meer in eigen hand. Krijg nieuw inzicht in jouw mogelijkheden. Ervaar hoe het anders kan. In de basis ben je oké en weet je ook precies wat goed voor je is. Door alle ruis en stress van buiten vergeten we dat vaak en verliezen we contact met dat lijntje naar de basis. Soms heb je geen keuze en moet je een tijdlang overleven. Je gaat voorbij aan jezelf. Even zitten en weer doorgaan werkt niet meer.

Een goede coach kan je helpen zoeken naar wat voor jou beter werkt en hoe je dat kunt bereiken. Je krijgt aandacht voor jouw verhaal, je krijgt de mogelijkheid om betekenis te geven aan de zaken die voor jou van belang zijn en je leert meer te leven vanuit het besef dat jij zelf de keuze hebt, ook als er al zo lang zoveel ruis is. Jij staat aan het roer en je bepaalt je eigen koers. Je leeft van harte.

Ben je nieuwsgierig en wil je weten of coaching iets voor je is? Ik nodig je van harte uit om contact met me op te nemen. In een eerste vrijblijvend gesprek krijg je al inzicht in wat je kan helpen.